प्रवास तसा रोजचाच होता......
बस मधे धक्के खात जीव माझा घाबरत होता......
रोज मरे त्याला कोण रडे होती अशी गत.....
लोकांच्या गर्दीत जागा नव्हति मांडायला मत......
वाटायच सगळी दुःख माझ्याच वाट्याला का....
मी सहन करतो म्हणून तर नाही ना......
तेवढ्यात गर्दीत कोणाचा तरी
धक्का लागला मला.....
सॉरी ह....म्हणून चिमुकला
घासून गेला मला.....
10-12 वर्षाच पोर ते निरागस.....
कृष्णा सारख अवखळ शरीराने सकस......
डोळे फुटले का तुझे..
रागात ओरडलो मी......
मागे फिरून बघता त्याने
शरमेने पाणी पाणी झालो म़ी......
हो म्हणत black goggle काढला त्याने डोळ्यावरुन.....
डोळ्यात बघता त्याच्या टच कन पाणी व्हाहिल गालावरून......
माफ़ी माघायला ही मी पुढे धजेना.....
काहुर दाटल मनात शब्द काही सुचेना......
उशीर झाला कामाला म्हणून घाई करतोय......
जगण्याच्या शर्यतीत जणू रोजच म़ी हरतोय.....
दप्तराएवजी तेलाने माखलेला डब्बा म़ी पहिला.....
आणि डोळ्यासमोर एक आदर्श मुलगा लगेच उभा राहिला.....
आई त्याची आजारी आहे कुजबुज गर्दित झाली....
न दिसताना ही खाली गेलेली मान त्याने पहिली.....
स्टॉप वर उतरताना काठी त्याने जमिनीवर ठेवली......
आणि आणि तेवढ्यात कर्र आवाजाने बस आमची थांबली.....
एक भरधाव ट्रक चिरडून त्याला गेला.....
आणि लहान वयातच कामाचा प्रवास त्याचा कायमचा संपला.....
आई आई हाक मारत श्वास त्याने सोडला.....
काळजाला चिर्र करणारा आवाज माझ्या कानाताच थांबला.....
काय होणार त्या आईच विचार मनात आला.....
वाटल का आला ह्या बस मधे आता कायमचाच उशीर झाला.....
चीड आली मला क्षणातच माझ्या ज़िन्दगिवर......
वाटल नको मागे बघायला आयुष्याच्या वळनावर.....
आयुष्याच्या वळनावर .....